Het bijzonder(e) (chaotische) Yangon

Waren we net gewend aan de munteenheid in Thailand, moeten we vanaf nu gaan rekenen met Kyat. 36 baht was ongeveer €1,- terwijl 1432 Kyat ook €1,- is. Dat is dus even wennen. Ook moesten we beginnen met onze malariapillen, die we tijdens ons verblijf in zowel Myanmar als Laos moeten slikken. We werden warm onthaald door een rijtje taxichauffeurs die ons maar al te graag naar het centrum wilden brengen. We hadden geen idee hoeveel dat ritje zou mogen kosten, dus kozen de meest vriendelijk ogende chauffeur. Dit bleek een goede keuze want hij zette meteen een gezellig muziekje op, inclusief muziekvideo. Het enige wat we verstonden was 'lala Coco', maar het klonk vrolijk. Toen we mee probeerden te zingen werd het een lachsalvo in de taxi. Terwijl hij het chaotische verkeer trotseerde door zigzaggend en toeterend de andere auto's in te halen, probeerde hij ons ook nog in zijn houtje-touwtje-Engels de essentie van de muziekvideo uit te leggen. We knikten maar vriendelijk, maar we snapten er vrij weinig van. Hierna volgde nog een soort Myanmarse versie van Thriller, waarin gemoord werd. De chauffeur zong mee en lachte er vrolijk bij... ook daar zal wel een verklaring voor zijn?
Eenmaal aangekomen bij het hostel, sliepen we in een dormroom met 3 bedden en waren de bedden voor de eerste keer niet zo hard als een plaat beton. We besloten de stad te gaan verkennen en een eettentje te zoeken want we hadden best wel honger. In het hostel hadden we een leuke cocktailclub opgezocht, de Pegu club en een soort plaza waar de locals ook aten. We gingen op weg naar de Pegu Club, met de hulp van de offline kaart Maps.me. Toen de kaart aangaf dat we onze bestemming hadden bereikt, stonden we in het donker, voor een hoge grijze muur met 3 rijen prikkeldraad. In plaats van een gezellige cocktailclub, vonden we de Russische ambassade. De foodplaza vonden we gelukkig wel.
Na een nachtje goed slapen in onze zachte bedjes en na een (warme) douche, was het tijd voor het ontbijt, dat inbegrepen zat bij het hostel. Twee sneetjes witbrood en een banaantje. Myanmar staat bekend om de prachtige tempels en die gingen we dan ook bezoeken vandaag. We merkten het op de eerste avond al, maar in het daglicht, was het nog veel extremer. Overal waar we komen worden we aangestaard, soms zelfs met open mond. Er wordt naar ons gezwaaid en er worden foto's van ons gemaakt. Kilometers kunnen we lopen door deze stad, zonder ook maar één westerling tegen te komen. Niet alleen kinderen maar ook volwassenen beginnen te giechelen als we hallo tegen ze zeggen, of ze roepen zelf 'Hello!!' De kinderen kijken ons aan alsof ze zojuist een Disney prinses hebben ontmoet.
De contrasten zijn in deze stad ontzettend groot. Er zijn veel auto's heel moderne/dure auto's en minder dure, maar ook veel bedelaars. Er zijn mensen in traditionele kleding, maar ook mensen in westerse kleding. Sommige mensen beschilderen hun gezicht met soort gele/witte vlekken en anderen weer niet. Mensen hoesten, rochelen, spugen en dumpen hun lichaamssappen op de straat. De ratten rennen in het rond en verschuilen zich in het vuilnis dat overal maar op straat wordt gegooid. Er is geen een prullenbak op straat te vinden. Boomwortels worden omringt door cement, terwijl de trottoirs van ellende instorten en vol gaten zitten. Naast sommige wegen zijn sleuven van 1,5 meter diep gemaakt, waar mensen hun afval dumpen, urineren of liggen te slapen. Overal zijn kraampjes met eten zoals fruit en groenten, maar ook gefrituurde insecten, levende krabben of afgehakte vissenkoppen. Er zijn eigenlijk 3 verschillende geuren die elkaar afwisselen. De geur van rottend afval, mottenballen of het riool.

Met 37 graden, is het behoorlijk heet om door de stad te lopen, zweet gutst uit elke porie. Maar dat is nog niks vergeleken met het zweet dat ons uitbreekt wanneer we de straat moeten oversteken. Na Thailand dachten we, dat we het wel gezien hadden, maar het verkeer in Yangon slaat alles. Oversteken is praktisch onmogelijk want er zijn geen verkeersregels. Inhalen mag rechts en links, rijden mag op elke gewenste snelheid, toeteren gebeurt elke 2 seconden en als je een voetganger raakt krijg je 100 punten. Tenminste, zo lijkt het. Oversteken doe je op eigen risico, met gevaar voor eigen leven. De tactiek "op dezelfde snelheid in een rechte lijn lopen", is hier onmogelijk. Soms sta je 3 minuten midden op de weg tussen de auto's. Per dag moeten we ongeveer een keer of 20/30 oversteken.
We begonnen bij een Pagoda die redelijk dicht bij ons hostel stond. Vervolgens brachten we 2,5 uur door in het nationaal museum en daarna was de Shwedagon Pagoda aan de beurt. Onderweg kochten we stukjes watermeloen van een vrouwtje op straat en werden we zelfs uitgecheckt door een monnik. Vreemder dan dat kon het bijna niet worden. Bij de tempel aangekomen, werden we door kinderen op de foto gezet, stiekem of soms heel brutaal door pal voor ons neus te gaan staan. Toen we zelfs door de monniken gevraagd werden voor een foto besloten we met de monniken op de foto te gaan, maar hierna alle foto's uit de weg te gaan.

Nog een laatste tempel stond op het programma, namelijk de liggende Buddha. we hadden er inmiddels een hele dag opzitten en ongeveer 12 kilometer in de benen, toen we bij de ingang werden aangesproken door 2 locals. De ene was een oudere man, die ex-monnik was. De ander was een net geklede man, met een hoed en gouden horloge. Beiden spraken ze goed Engels en we raakten met ze aan de praat. Na een tijdje zeiden we dat we naar binnen gingen en ze vroegen of we daarna het voor bezoekers afgesloten monnikengedeelte wilden zien. Hier moesten we even over nadenken omdat we best wel moe waren. De mannen bleven buiten. We waren nog geen 5 minuten binnen en de man met de hoed kwam achter ons aan. Hij legde ons dingen uit over de tempel en de leer van Buddha. Geld was niet nodig, dit was een aardigheidje. De man wilde weten wat we voor werk deden en vertelde ons dat hij ingenieur was. Al hadden we het gevoel dat dat misschien niet helemaal waar was. We volgden hen naar het monnikengedeelte waar we de bel luidden en mooie foto's maakten en we kregen een groen blaadje voor succes. Eigenlijk vonden we het wel welletjes en wilden er een eind aan maken. Gelukkig wilden zij dat ook. Of we even 30 dollar wilden betalen. Slik, we hadden het al een beetje aangevoeld, twee wolven in schaapskleren deze mannen. Maar wat zei niet wisten, was dat zij te maken hadden met twee sluwe vosjes. Slim als wij waren, hadden we ons geld gesplitst, een deel in de rugzak en een deel in ons geldtasje. Ik deed alsof ik mijn tasje leegde en vond tot mijn grote spijt (niet dus) ongeveer 6000 Kyat -omgerekend €4- meer zat er echt niet in. (Eigenlijk zat zelfs in dat tasje nog 30.000 Kyat, ongeveer €21) Ze geloofden me na aandringen en twijfelen op mijn blauwe ogen en vroegen Sjaak naar haar geld. Sjaak zei slim dat wij samen deden met het geld dus dat zij ook niks had. Balend van de kleine buit, liepen we met ze naar de uitgang. De teleurstelling droop van hun gezicht. Terug bij de tempel snauwde de man met de hoed naar een andere handlanger wat de buit was. De oplichters werden opgelicht. Opgelucht stapten we in de taxi en lachten stiekem in ons vuistje.
Een nieuwe dag, waarbij we elkaar beloofden niet meer in dit soort praktijken te trappen. Op naar de dierentuin van Yangon! Niet de dieren, maar wij waren wederom de attractie. Veel lol beleefden we niet aan deze plek. We waren geshockeerd door de erbarmelijke omstandigheden waarin de dieren leefden. Veel te kleine hokken en uittingen van stress, psychische problematiek en trauma's. Veel dieren waren uitgemergeld en maakten repetitieve bewegingen. Erg vrolijk werden we dus niet van dit uitje en besloten dan ook te vertrekken. We sloten de dag af in een ondergrondse kroeg, genaamd de basement, waar het wél erg gezellig was.
Op de laatste dag ging Sjaak naar de kapper, dronken we koffie en boekten we ons hostel in Bagan, onze volgende bestemming. Per VIP-Bus zouden we dezelfde avond on 20:00 nog vertrekken. Het schijnt wel handig te zijn, dat wanneer je een bus boekt en men de bevestiging ontvangt, men deze dan ook nauwkeurig leest. Om 19:00, 5 minuten voor vertrek uit het hostel, kwamen we erachter dat we de tickets nog moesten downloaden. Gelukkig, net op tijd gezien. Er stond alleen ook op de tickets dat de bus zou vertrekken om 20:00, maar de in-check tijd was 19:00. Op een drafje zochten we een taxi waar Sjaak de prijs nog flink kon afdingen. Het ritje zou 30 minuten duren volgens onze kaart. Dat gaf ons 15 minuten speling ten opzichte van de vertrektijd, hopelijk was dat genoeg...
De benzinetank van de taxichauffeur was praktisch leeg, waardoor optrekken bijna onmogelijk was geworden, de auto was traag! Het werd een race tegen de klok. Het busstation lag ver buiten de stad en als de bus al weg zou zijn, hadden we geen plek om te slapen, geld voor de bus weggegooid en het hostel in Bagan was ook al gereserveerd. Met klamme handjes zagen we de tijd wegtikken. Om 20:02 sprong ik de taxi uit en rende met m'n backpack en 2 andere tassen slingerend door de lucht richting de bus. Sjaak regelde de betaling van de taxi. De bus stond er nog en we mochten gelukkig nog mee. Vol adrenaline ploften we op onze stoelen. De deuren sloten zich en dus bus reed weg.