Werken aan de Bucketlist in Laos

Dag 5 Bijgekomen van de Gibbon experience was het tijd om naar de volgende bestemming te gaan: Luang Prabang. Hier kun je op verschillende manieren komen, bijvoorbeeld met de bus, de speedboat of de slowboat. De speedboat doet er 6 á 8 uurtjes over maar is zeker wanneer het water laag staat, gevaarlijk want er crashen er regelmatig een paar. Bovendien moest je een motorhelm dragen gedurende de rit. We kozen daarom voor de 2-daagse slowboat. Met Eva, Christoffe, Kirsten, Ryan en Sjaak boekten we tickets en zaten we samen in het midden van de boot. Hoe verder je naar achteren zit op de boot, hoe dichter je bij de machine kamer zit. Wanneer je hier zit, is een gesprek voeren onmogelijk en duren de twee dagen ontzettend lang, hoofdpijn gegarandeerd.
We bestelden biertjes en borrelden heerlijk terwijl de boot met de stroming meegevoerd werd. Na een aantal uur en een tikkeltje aangeschoten kwamen we aan in Pak Beng. We raakten op de boot aan de praat met een Thaise jongen, die we Chin Chan noemden door zijn T-shirt. Chin Chan vertelde ons dat we goed op onze spullen moesten letten want iedereen weet, dat toeristen daar maar een nacht blijven en zijn dus een makkelijk doelwit om te beroven. Na aankomst even opfrissen in de kamer en toen we beneden kwamen, stond Ryan klaar vodka mixjes, vervolgens naar de Happy bar en op zoek naar een restaurantje. Eva en Christoffe vertelden dat hun favoriete eten Indiaas was en dat ze een restaurant wisten in Pak Beng. Zo gezegd zo gedaan, de gastheer was een Indiaase man, die dit restaurant twee jaar geleden geopend had. Het eten werd met liefde en passie bereid en was dan ook onwerkelijk lekker. Na de maaltijd grapten we over hoeveel kilo's iedereen inmiddels kwijt zou zijn geraakt. We mochten allemaal nog even op de oude weegschaal en ik bleek 5,5 kilogram kwijt te zijn.
Dag 6 Vroeg op voor de slowboat, want stoelnummers waren er niet. We meldden ons netjes 1 uur van te voren want het risico lopen om naast de machinekamer te zitten wilden we niet. Nou ja, bijna iedereen want Ryan was 15 minuten voor vertrek nog nergens te bekennen. Kirsten en Sjaak renden terug naar het hotel om op zijn deur te slaan. "Hij ging nog even douchen". Net voordat de boot vertrok kwam hij aangerend. Net op tijd dus. Kirsten, Sjaak, Ryan en ik boekten een hostel in Luang Prabang, of eigenlijk overlegden we met zijn 4en maar vond Ryan het zo lang duren dat hij een hostel voor ons boekte. De dorm was voor 4 personen en toen we de deur openden zagen we 2 stapelbedden en een gigantisch gat in de muur waardoor je naar de andere dorm kon kijken. Maar het gat was bovenal bedoeld om de airco die in het midden van het gat hing, te delen met de andere kamer. Gelukkig hadden wij de afstandsbediening! Bek af van de lange (brakke) reis van vandaag, slenterden we over de nightmarket. De straat stond vol met kraampjes die kaarten, kleding, tassen, armbandje en eten verkochten. De hele straat werd verlicht door de kraampjes en de straten vulden zich met het stemgeluid van de verkopers.
Dag 7 De Kuang Si watervallen stonden vandaag op het programma en alsof we nog niet genoeg geklommen en geklauterd hadden tijdens de Gibbon experience, besloten we de watervallen ook te beklimmen via het zwaarste pad. Na veel klauteren en wegglijden kwamen we ongeschonden boven. Bovenop de waterval vonden we een adembenemend uitzicht en waterbronnen waarin we konden afkoelen. Een lastige klim
Naar boven betekende echter ook een lastige klim naar beneden. Bij de watervallen was ook het beren reddingscentrum gelokaliseerd. Terwijl we naar de beertjes keken, kwamen we opeens Fleur en Juul, clubgenootjes van ons huisgenootje Arie tegen. Zij reizen dezelfde kant op als wij en waren ook van plan richting Vang Vieng te gaan. In de Utopiabar, een kleine loungebar aan het water, namen we afscheid van Eva en Christoffe, zij gingen een andere kant op om hun reis van een jaar (!) bijna af te gaan sluiten. In Luang Prabang sluiten de barretjes allemaal rond 23:00, behalve de bowlingbaan net buiten de stad. Natuurlijk hadden we nog geen zin om naar huis te gaan en besloten met een tuktuk de bowlingbaan op te zoeken. Naast de bowlingbaan lag een boogschietbaan en het was gezellig druk met andere backpackers! Na een uurtje was het dan ook tijd voor mij om mijn hitjes ten gehore te brengen, want ik mocht de bowling alley voorzien van mijn DJ skills.
Dag 8 Met de minivan naar Vang Vieng! Dé backpackersstad waar je in een tube over de rivier kan dobberen langs verschillende barretjes. Na een aantal uren in de minivan gezeten te hebben, stopten we vlak aankomst bij een wegrestaurant. Hier bestelden we rijst met groenten en liep de chauffeur rond met een schroevendraaier. Vlak voordat we de laatste kilometers gingen rijden schroefde hij zijn nummerbord van de minivan af. We vroegen hem waarom want we vonden dit nogal sketchy. Hij zei iets over een geleend nummerbord en lachte erbij, mysterieus.... Enfin, we kwamen heelhuids aan.
Dag 9 Vang Vieng bestaat niet uit veel meer dan een hoofdstraat, met een paar zijstraatjes en is volledig gerichts op westerlingen. Misschien geen authentieke sfeer, maar wel een backpackers sfeertje! Ryan heeft terwijl hij in Pai was, jongens uit Engeland en een uit Australië ontmoet. Hij heeft ze omgedoopt tot de UK-boys. Met hen gaan we tuben. Een probleempje, dan moeten we de mannen nog wel vinden. Gelukkig worden wij gevonden door Dan, die ons bij de andere mannen brengt. De tube is geregeld en zo dobberen we de hele dag op het water. Doordat er in het verleden mensen zijn overleden tijdens het tuben, zijn de regels aangescherpt, per dag zijn er maximaal 3 van de 12 barretjes open en springen en duiken behoren niet meer tot de mogelijkheden. Omdat het laag water is, gaan we het laatste stukje terug met de tuktuk. We eten in de Irish pub en gaan tot diep in de nacht stappen.

Dag 10 Dat er aan onze bucketlist gewerkt wordt, dat moge duidelijk zijn. In de ochtend worden we wakker en zien berichten van Ryan op onze telefoon. Hij is gearresteerd en heeft onze hulp nodig. We proberen hem berichten te sturen, te bellen maar tevergeefs. We besluiten daarop naar zijn hotel te gaan. Wanneer we naar hem vragen, lichten de ogen van de eigenaar op. Vol gebaren en wat leek op paniek vertelt hij ons dat de politie Ryan heeft meegenomen en zijn paspoort ook. Hierop besluiten we zo snel mogelijk naar het politiebureau te gaan. Met z'n drieën stappen we het politiebureau binnen, meteen staat een van de mannen op en doet zijn jasje aan. We mogen plaatsnemen in een verhoorkamer. Poeslief wordt er in gebrekkig Engels gevraagd wat er aan de hand is. Wanneer wij vertellen dat we onze Canadese vriend komen halen, slaat de stemming om. Een andere man komt erbij en vertelt ons dat Ryan daar niet is, maar laat vervolgens wel zijn paspoort aan ons zien. We vragen hoe hij dan aan dat paspoort komt, maar zijn antwoord is dat Ryan nooit daar geweest is. We vertrouwen het niet. We vragen hem nogmaals hoe hij aan het paspoort komt en hij reageert geïrriteerd. We besluiten terug te gaan naar zijn hotel. De eigenaar weet ons te vertellen dat Ryan net terug is. We trekken een sprintje naar zijn kamer en kloppen op de deur. Een aangeslagen Ryan doet de deur open. Hij vertelt ons wat er is gebeurd en dat hij ze hem intimideerden en probeerden een verklaring in een vreemde taal te ondertekenen. Dit weigerde hij en daarop werd de politie woedend. Samen met Ryan keerden we terug naar het politiebureau waar een verhitte discussie volgende. Luid kabaal kwam uit de verhoorkamer en Ryan werd bijna het politie bureau uitgeschopt. Omdat hij weigerde te tekenen, wat hem $600 zou kosten, maar de politie geen poot had om op te staan zetten ze hem het land uit. Spullen pakken en uitchecken, dan kreeg hij zijn paspoort. Vervolgens checkte hij in, in een ander hotel en bleef van de radar, over 2 dagen zouden we naar Vietnam vliegen. Vanaf dit moment noemde Ryan ons zijn "Charlie's angels" want zonder ons, had het wel eens veel slechter af kunnen lopen.
Dag 11 Na de adrenaline van gisteren, tijd voor een rustig dagje naar de Blue Lagoon met Dan, Fleur, Juul, Kirsten en Sjaak. Ryan bleef rondom het hotel om niet teveel op te vallen. Aangekomen bij de blue lagoon, nummertje 3, bleek dit veel kleiner te zijn dan we hadden verwacht maar dat mocht de pret niet drukken. Dan pakte een gigantisch vlot, dat uit niets meer bestond dan bamboe en touw en regelde grote zwembanden voor ons. Sjaak was het stilzitten zat en sprong van een grote soort katapult naar beneden, heel soepeltjes landde ze in het water. In tegenstelling tot de Aziaat die voor haar ging, hij liet te laat los en viel plat op zijn buik. Ouch! Dat moet pijn gedaan hebben, z'n vrienden vonden het hilarisch. Na 3 uurtjes dobberen en zwemmen, snel terug met de tuktuk over de hobbelige weg. Om 17:00 hebben we namelijk een ritje in een luchtballon geboekt! We blijven afstrepen... De luchtballon had alle kleuren van de regenboog en werd door 15 mannen opgeblazen, wat een arbeid en wat een hitte komt er vanaf! We stegen op en zweefden 40 minuten over Vang Vieng. Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi, de kronkelende rivier, de bergen, de ondergaande zon. Het plaatje was perfect! Langzaam daalden we en landden veilig in een klein weiland. Ryan zag ons vanuit het hotel vliegen. We besloten naar de bamboo bar te gaan, waar ze la Chouffe schonken. Met Dan en Kirsten toepten we en gingen vervolgens naar de Viva bar voor gratis drankjes tot 23:00, Ryan besloot na veel tegensputteren toch mee te gaan. Het zou een rustig avondje worden omdat Sjaak en ik morgen vliegen, maar de avond eindigde pas om 04:30.
Dag 12 06:55 de wekker is niet af gegaan en we schrikken wakker. De minivan die ons van Vang Vieng naar Vientiane zou brengen zou ons om 07:00 ophalen en stond dus ook al voor de deur oooops! Binnen 5 minuten raasden we door de kamer, gooiden alles in onze backpacks en stonden buiten. Ryan en Kirsten vervloekten ons voor de vroege morgen, Sjaak en ik hadden immers deze minivan geboekt omdat we onze vlucht moesten halen. Toen iedereen eenmaal in de minivan zat, volgde een stil ritje. Niet alleen omdat iedereen hartstikke brak was, maar ook omdat we wisten dat dit na 2 weken met zijn vieren gereisd te hebben, de laatste keer met zijn allen zou zijn. Kirsten gaat richting het zuiden van Laos en Ryan vliegt 1 dag later van Vientiane naar Hanoi in Vietnam om zich weer bij ons aan te sluiten. We namen afscheid van Kirsten. Zeiden gedag tegen Ryan en vlogen naar Vietnam. Brak vliegen, geen aanrader! Ons avontuur gaat verder in Vietnam, ons laatste land samen.


Inmiddels heeft naar nieuws ons bereikt. Nog geen week nadat wij de Gibbon experience hebben voltooid, is er een man tijdens zijn experience dood gevallen. Zijn main line en safety line braken waardoor hij 130ft naar beneden is gevallen. Zo besef je je, dat dit ook ons had kunnen gebeuren en hoeveel geluk we hebben gehad.