Paradise Island, verdwaald en de olifanten

Karma. Ja, we hebben ons stiekem vergrepen aan westers eten. En ja, de volgende dag hebben we beiden een behoorlijk onrustige buik en daarbij heel wat afspraakjes met de wc. We zijn nog te kort onderweg om onze gêne de baas te zijn, dus besluiten we door de dunne muurtjes tussen badkamer en slaapkamer een muziekje aan te zetten. Ach, het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen.
Van Krabi vertrokken we vandaag met een Ferry, de royal jet (super fancy) naar Koh Phi Phi. Bij het betreden van de boot moesten onze backpacks worden ingeleverd en ze werden op een grote hoop achterop het dek gegooid. Dat lijkt allemaal heel erg handig en de Thai vonden het waarschijnlijk ook handig, maar als 100 man tegelijk zijn bagage wil pakken bij aankomst, ontstaat er completen chaos. Tassen en koffers werden in de lucht gehouden, "who's is this?" "Nobody's?" En dan werd hij weer neer gegooid. Gelukkig hadden Sjaak en ik onze backpacks vrij snel door wat hulp van een andere backpacker.
Ons hostel, dat we dit keer maar van te voren hadden geboekt om zeker te zijn van een plekje, lag op loopafstand van het strand, kraampjes, restaurantjes en barretjes. Het enige probleem was, dat de -niet-zo-aardige- receptioniste ons doodleuk vertelde dat het hostel vol was. De reservering kon pas vanaf morgen ingaan. Na wat stennis geschopt te hebben, regelde ze een ander hostel voor 1 nacht.
Dat de concurrentie tussen hostels onderling groot is, bleek wel toen de receptioniste van het andere hostel beweerde dat we alle nachten bij haar moesten blijven. Het andere hostel zou volgens haar namelijk beestjes in de matrassen hebben. Oftewel bedbugs. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn en was ons hostel uiteindelijk super.
Na een heerlijk ontbijtje van een fruitsmoothie en een pancake gingen we het eiland verkennen, want het was wel erg warm om op het strand te liggen. Op naar het hooggelegen viewpoint. Jut en Jul willen niet op het strand liggen omdat het zo heet is, maar wel op het heetst van de dag een berg met hele steile trappen gaan beklimmen. De logica was weer ver te zoeken... Eenmaal op de top was het uitzicht adembenemend. We dronken flink wat water om gehydrateerd te blijven en toen we opstonden, wees een geitenwollensok type Duitser Sjaak op haar flesje. 'Niet vergeten mee te nemen!' Sjaak bedankte de man, waarop hij vervolgens zei: 'Ik zeg het niet voor jou, maar voor het eiland!' Nou, wisten we dat ook weer. Sjaak pakte haar flesje en al lachend lopen we richting het pad naar beneden. Sjaak nam wat flinke slokken en wilde het flesje terugstoppen in haar tas. Tot haar grote schrik, zat er al een flesje in haar tas, maar van welke vreemdeling is dit water dan? Sjaak walgde ervan, ik kreeg de slappe lach. 'S avonds gingen we lekker uit eten en boekten een snorkeltour voor de volgende dag.
Met een traditioneel bootje en een nog traditionelere schipper vertrokken we het water op. De zee was ruig, flinke golven sloegen tegen onze boot. De voorkant van de boot kwam een stuk uit het water omhoog en klapte met kracht terug op het water. Toen een grote speedboot ons passeerde, had de schipper moeite om het bootje te besturen, we klapten bijna om. Ik kreeg het er heel warm van, want ik vond het een gammel bootje en ben daarnaast niet echt een zeeheld. En zelfs volgens Sjaak was het bootje niet echt zeewaardig. We snorkelden, zwommen en genoten van de zon. In de avond, eenmaal bijgekomen van onze avonturen op zee, gingen we naar het grote feest en de vuurshow op het strand. Tot in de vroege uurtjes hebben we gedanst en eindigden in een Braziliaans kringetje.

Na 4 nachtjes op Phi Phi namen we de boot terug naar Krabi, om vanuit daar naar Chiang Mai, in het noorden te vliegen. Maar we beloonden onszelf eerst nog met een Thaise massage. Op de pier in Krabi werden we door taxichauffeurs belaagd. 500 bath voor een ritje naar de AirPort. Nou dat dachten we dus niet. We bleven afdingen en hij zei dat we voor 300 bath alleen een tuk tuk konden krijgen. 'Nou, dat is ook goed!' zeiden wij in koor. Op een drafje liepen we achter de tuk tuk meneer aan. We mochten vast gaan zitten en hij had 'good music' voor ons. Hij holde weer weg. Na 10 minuten kwam hij terug en zei dat hij een beter voertuig had, met airco en dezelfde prijs. Toch goed geregeld dachten we zo.

Ons vliegtuig landde om 22:30 op Chiang mai AirPort. Vervolgens namen we een taxi naar het hostel. Er was alleen een probleem, zowel de taxi chauffeur, als Google kende het hostel niet. We lieten ons afzetten bij de juiste straat, die we vanuit booking.com wisten en zeiden dat we het vanzelf dan wel zouden vinden. Toen wisten we nog niet wat voor opgave dat zou zijn. Inmiddels was het 23:10 en het hostel nam de telefoon niet op. We liepen door de kleine straatjes terwijl een kakkerlak ons pad op volle snelheid kruist. Brengt dat ook ongeluk? Het leek wel zo te zijn. De taxichauffeur kende het hostel niet. Een aardige local die in dezelfde straat woonde als waar het hostel zou moeten zitten kende het niet en ook de locals in de massagesalon wisten het niet. Daar liepen we dan, bijna middernacht met onze backpacks door de straten. Zoekend en vragend maar zonder resultaat. Rond 23:45 vonden we dan eindelijk in een zijstraatje het juiste hostel. Er was een briefje op de deur geplakt met daarop geschreven waar onze sleutel verstopt was. We sliepen in een dormroom met 6 andere mensen, dus 8 mensen in totaal. 7 vrouwen en 1 man. Nogal luidruchtige types allemaal, wat betekende dat we na deze lange reisdag, ook nog geen oog dicht deden. Maar morgen, ja morgen zou alles goed komen, want dan gaan we naar de olifanten in het happy elephant home.

Om 08:30 werden we opgehaald met een minivan. Na deze korte en gebroken nacht, hebben we geen tijd gehad om te ontbijten. We hopen maar dat dit onderweg kan, onderweg stoppen we gelukkig bij een tankstation waar we beiden een kop koffie bestellen. Dat kunnen we wel gebruiken. Na 2 uurtjes rijden komen we aan in the middle of nowhere. Prachtige natuur omringt ons en meteen voelen we ons beter. We krijgen uitleg over hoe je een olifant moet benaderen en traditionele kleding om aan te trekken. We leerden hoe je de sugercane moest hakken met een kapmes en mochten dit dan ook zelf doen. Wij bleken 'stronggirls' te zijn en vonden het dan ook fantastisch. Daar was het tijd om onze gehakte stukjes, stukjes pompoen en kleine banaantjes aan de olifanten te voeren. Er waren drie grote olifanten en twee baby'tjes, die nogal ondeugend waren. Ze speelden hierna in de modderpoel en het babyolifantje dronk bij zijn moeder. Voor ons was het nu lunchtijd en we genoten dan ook van de heerlijk bereidde lunch. Rijst met groenten, een kruidig sausje met aardappel en kip en stukjes omelet. Als toetje was er watermeloen, als afsluiter koffie en thee. Nu was het tijd om met de olifanten het water van de rivier in te gaan. We spetterden de olifanten nat, aaiden ze over hun mooie hoofd en huid en maakten een olifanten spa, door ze te scrubben met wat zand. Bewust lieten we onze telefoons, camera's en gopro's in onze rugzak en genoten met volle teugen van het moment. Dit was misschien wel de mooiste dag tot nu toe! Net voor het einde werd ik nog opgeschrikt door een spin op mijn arm. Lachen, gieren, brullen voor de andere mensen, schrik voor mij. Moe maar voldaan stapten we in het busje terug naar het hostel. We zullen slapen als roosjes vanavond.

Volg mijn reis ook op de app: 'polarsteps' en zoek/volg carolinehamelink.
Hier plaats ik bijna dagelijks foto's en korte updates.