Van voedselvergiftiging tot 22 km hiken

Na een behoorlijk wilde rit met de nachtbus vanuit Yangon, kwamen we aan in Bagan. De bus scheurde namelijk over de onverharde wegen en door de bochten, waardoor je als passagier flink door elkaar werd geschut. Van slapen kwam dus weinig. Het was pas 05:30 in de ochtend en toen we de bus verlieten, werden we belaagd door taxichauffeurs die ons naar het hotel wilden brengen. Voor dat ritje stond een vaste prijs, maar als je ook naar de zonsopkomst wilde, kwam er een flink bedrag bovenop. Na wat afdingen werden we het eens en werden we naar een hoge tempel gebracht, waar we tot bijna op de top moesten klimmen. Zo had je namelijk het beste uitzicht over Bagan en de tempels waarachter de luchtballonnen zouden opstijgen tijdens de zonsopkomst.
We liepen naar de oostkant van de tempel en werden verrast, niet door het adembenemende uitzicht, maar door de hoeveelheid mensen die op de tempel stond. We vonden een plekje en bekeken het prachtige schouwspel van kleuren in de lucht. Vlak voordat de zon zichtbaar werd, voelde ik me zo beroerd op de top van de tempel dat ik naar beneden besloot te gaan. Dit was het begin van een heftige voedselvergiftiging die een aantal dagen aanhield. Later klom ik alsnog omhoog om het hoogtepunt van Bagan in volle glorie te aanschouwen. En ja, wat was het prachtig.
Eenmaal bij ons hotel aangekomen, rond 08:00 konden we nog niet inchecken. Tot de kamer klaar was, wachtten we bij het zwembad op de ligbedjes. Voor €2 extra per nacht, kozen we voor dit hotel om voor de eerste keer in 4 weken in een zwembad te kunnen zwemmen. Met het uur werd ik zieker en vertrok naar de kamer. Flinke koorts en ik voelde me te beroerd om te eten. Sjaak ging op onderzoek uit en vond een leuk restaurantje, waar zij die avond heeft gegeten en we samen de volgende dag terug kwamen.
Dag twee in Bagan, wandelden we naar de grote rivier. Aan de rivier was een restaurant gevestigd waar we een paar uurtjes genoten hebben van het uitzicht. De sfeer hier, was zo anders dan het drukke Yangon, precies wat we nodig hadden. Kleine chique en kleurig aangeklede poppetjes hingen met touwtjes aan het plafond, als soort marionetten ter versiering. Ook hing er om de 15cm een klein belletje aan het plafond, dat zachtjes tingelde wanneer er een windvlaag langs kwam. Een sprookjesachtig tafereel.
De mensen verplaatsen zich hier voornamelijk op scooters en E-Bikes. Het liefst met 3 of 4 mensen tegelijk op een scootertje. Wij besloten ons ook in Myanmar aan een scootertje te wagen, maar huurden er dit keer maar één. Dit was voornamelijk omdat de wegen hier vol met gaten zaten en door de verkeersregels, of eigenlijk het gebrek aan verkeersregels. Ik zou de scooter rijden omdat ik het best kan rijden. Later bleek dit een goede keuze te zijn, omdat het oude barreltje dat we meekregen erg zwaar bleek te zijn, zeker met twee personen.
We reden door Bagan en bezochten verschillende oude tempels. Net als in Yangon, werden we aangestaard en werd er naar ons gezwaaid. De mensen waren hier veel minder opdringerig, waardoor we hier eigenlijk niet veel last van hadden. We vonden een oude tempel die niet zo druk was, waar we de zonsondergang bekeken, nog even een hapje eten bij een nieuw restaurantje en de volgende dag naar Nyaungshwe. Dit is een klein dorpje, vlak bij het Inle Lake, het bekendste meer van Myanmar. Bij een lokale reisagent boekten we een minivan, die ons in 8 uur naar de bestemming zou brengen.
Om 08:15 werden we inderdaad opgehaald door een keurige minivan. De toegewezen plaatsen waren al bezet, dus gingen we op de laatste vrije plekken zitten, de achterste rij, met 4 stoelen. Ik zat naast een Fransman, die de hele reis ongeveer op mijn schoot ging zitten. Maar onze plekken waren nog prima, want er moesten ook mensen staan. De minivan stopte om de 10 minuten om locals op te pikken en weer ergens random, soms zelfs afwijkend van de route, weer af te zetten. Een local wisselde om de 30 minuten van plek. Het ene moment stond hij, dan zat hij en vervolgens reisde hij liever op het dak van de bus. Waarom hij dit deed wisten we niet. Het werd heter en heter in het busje en iedereen begon aan de roostertjes van de airco te voelen. Wat bleek, de airco was kapot. "Tja, sorry" zei de chauffeur. Met 17 in een busje voor 14, zonder airco zaten we de 8 uur netjes uit.
Vanuit het dorpje Kalaw, schijnen er mooie trekkingen georganiseerd te worden naar het Inle Lake. Helaas was deze trekking voor ons niet haalbaar, enerzijds door tijdgebrek, anderzijds doordat ik me niet fit genoeg voelde. Na nog een extra dagje rust, waagden wij ons aan onze eigen trekking. We liepen vanuit Nyaungshwe tussen de rijstvelden en de prachtige bergen naar het meer. De tocht was 15,5 kilometer, zere voetjes, 1 liter zweet en 2L liter pwater verder kwamen we aan bij een lange brug. We liepen naar het einde van de brug waar twee oude vrouwtjes zaten. Voor 2000 kyat, nog geen 2 euro wilden ze ons in hun langwerpige en platte peddelbootjes, hun dorp laten zien. In kleermakerszit en met een traditioneel hoedje op, vaarden we door het dorpje. Alle huisjes stonden op houten paaltjes in het water en werden omringt door lelies en soort klimop. Ze wezen hun huisjes aan en kindjes zwaaiden vrolijk naar ons. Van twee lelies maakten de vrouwtjes kettingen voor ons en ze plukten verse pepertjes. Na deze bijzondere ervaring, aten we rijst met groenten bij het enige restaurantje in de buurt. Toen we een taxi wilden naar ons dorp, bleken deze ontzettend duur te zijn. De jongen van het restaurant zei dat we dan maar op straat moesten proberen een taxi aan te houden. Zo gezegd, zo gedaan. Of toch niet...? We hadden pech want er kwam geen enkele taxi langs en met inmiddels 17 kilometer in de benen, wilden we de tocht terug niet meer maken. We besloten te liften, een pick-up truck met twee locals erin reed langs en stopte voor ons. "For free!" Mochten we achterin de laadbak mee naar ons dorpje!
De volgende dag boekten we een boottocht van een halve dag over het meer. We werden opgehaald door een louche vent, met knalrode bloeddoorlopen ogen en zijn tanden leken meer los dan vast te zitten. We spraken af dat we hem uit de boot zouden meppen als hij iets probeerde. De boot bracht ons naar een zilversmid, een weverij, de langnekken, een ambachtelijke sigarenwinkel, een monastery en de drijvende tuinen. Bij de sigaren winkel, of eigenlijk mini fabriek, mochten we wat sigaartjes proberen en kregen we er een mee voor onderweg. Deze sigaren hadden verschillende smaken. Ik koos de sigaar met honing-anijs en Sjaak die met bananensmaak. De sigaren bestonden uit tabak, het extra smaakje en werden vervolgens in een bananenblad gerold. De filter was een opgerold maïsblad. Met volle snelheid zoefden we over het meer, terug naar het dorp. We dronken cocktails tijdens het happy hour en rookten onze mini sigaartjes.
De laatste dag in Nyaungshwe vonden we het wederom tijd voor een trekking. Deze keer liepen we naar een grot genaamd 'cave', erg verrassend. In deze grot stonden verschillende altaartjes, Boeddhabeelden en vereringen. Hoe dieper we de grot in gingen, hoe donkerder en enger het werd. We waren ook nog eens alleen in de grot maar gingen toch op onderzoek uit. Na steile trappetjes en geklauter vonden we het spannend genoeg geweest en keerden terug naar het dorp. Na de lunch, waar Sjaak zich vergiste in de pittigheid van de peper die ze door haar eten had gedaan, vervolgden we onze hike richting de wijngaard. Deze lag op 6 kilometer van het dorp, bergopwaarts. Voor 5000 kyat (€3,50) kregen we 4 verschillende wijnen, 2 witte en 2 rode. Het uitzicht was adembenemend mooi, we kozen beiden onze favoriete wijn en dronken 2 glazen in de zon. Om 20:00 zou de nachtbus naar Mandalay vertrekken en ook bij deze bus was de meld tijd 19:00, dit keer wilden we wel op tijd zijn. We haasten ons terug naar het dorp om onze spullen te pakken en een kleinigheidje te eten. Met 22 kilometer op de teller kwamen we bij de bus aan. Deze bus was de meest luxe tot nu toe, we konden namelijk finding dory kijken op onze eigen ingebouwde tv schermpje! Midden in de nacht checkten we in, in het laatste hostel van Myanmar.
Mandalay bleek een veel minder chaotische stad dan Yangon, we voelden ons er dan ook meer op ons gemak. Minder starende mensen, minder gefotografeerd worden. Na het ontbijt, waar ik eindelijk weer yoghurt met fruit kon eten, gingen we te voet richting het paleis. Het paleis lift midden in de stad en heeft meerdere ingangen, maar niet al deze ingangen zijn toegankelijk voor toeristen. Door de locals werden we dan ook van het kastje naar de muur gestuurd en we besloten het paleis te laten voor wat het was. Op onze navigerende vriend, maps.me vonden we een westers eettentje. Door de opgelopen voedselvergiftiging zijn we in Myanmar nu iets terughoudender geworden met het lokale eten. We gingen zitten bij 'de Bistro' en het zag er mooi uit. De prijzen waren alleen iets minder fraai, het eten was namelijk ongeveer 10x duurder dan de tentjes waar we normaal eten. Maar, we hebben er wel van genoten! Dit was Myanmar. We hebben geklaagd, gelachen en genoten. Next stop: Laos!