The Gibbon experience

Na een nachtje in Chiang Rai geslapen te hebben, nemen we de lokale bus naar de Friendshipbridge. Dit is de grensovergang tussen Thailand en Laos. Op de kleine stoeltjes die duidelijk gebouwd zijn op het postuur van de locals en met ventilatoren aan het plafond zitten we zo'n 1,5 uur in de bus. Dan wordt er naar ons geroepen dat we eruit moeten, in the middle of nowhere. Twijfelend stappen we uit en zien tuktuks staan. Een van deze tuktuk brengt ons naar de grensovergang. We wisselen dollars en stempelen onszelf uit Thailand. Vervolgens moeten we wachten aan de andere kant van het poortje, in niemandsland. Hier verliest Sjaak haar zonnebril. Met een grote bus rijden we richting de echte grensovergang van Laos waar we naar verschillende loketten moeten. Een nieuwe tuktuk brengt ons over de grens naar het dorpje Huay Xai, van waaruit we de Gibbon experience gaan beleven. Dit is 3 dagen diep in de jungle, wonen in een boomhut op 50 meter hoogte en honderden meters ziplinen. We zullen zo diep de jungle in gaan, dat we geen WiFi hebben en op onszelf zijn aangewezen. De volgende dag staan we vroeg op en gaan we richting het tijdelijke hoofdkantoor van de Gibbon experience, het oude kantoor is namelijk recentelijk afgebrand. Met 10 man stappen we in een grote omgebouwde pick-up truck en ontmoeten we, wat we toen nog niet wisten, onze 'bondgenoten' voor de komende 3 dagen. Na een behoorlijk hobbelige en stoffige rit, komen we aan bij een klein dorpje aan de rand van de jungle. Hier ontdekken we meteen dat niemand bereik heeft met zijn telefoon, zo wordt het nog spannender. Mocht er namelijk iets gebeuren, dan zijn we echt op onszelf aangewezen. Te voet vertrekken we met onze daypack op de rug de jungle in. Het is heet, zwaar en het zweet gutst uit onze poriën. Af en toe hoor je bamboe breken en stopt de gids om te kijken of de kust veilig is. Na een zware hike, komen we aan bij de 'kitchen', hier krijgen we onze harnassen/uitrusting voor de komende dagen. Deze moeten we aantrekken en we verdelen ons in groepen. Onze groep bestaat uit: Sjaak, Adam, Kirsten, Ryan, Lara, Eva, Christoffe en mij. Mor een gids, hielp Ryan met zijn harnas, want dat zat naar zijn mening niet strak genoeg. Het harnas loopt van je middel, naar je liezen, om je bovenbenen heen. 'Ho Ho easy!!' Riep Ryan dan ook toen zijn harnas iets te dicht bij zijn zaakje in de buurt kwam. De toon was gezet, Treehouse one lachte volop. Met onze toegewezen guide Mor, klimmen we verder naar de eerste ziplines. Wie er als eerste durft... Stoer als ik dacht te zijn, ging ik wel eerst. Trillende handjes, trillende beentjes en een ontploffing van adrenaline later stond ik aan de overkant. De rest volgde en iedereen stond te springen van enthousiasme. Toen we bij onze boomhut aankwamen, waar we naartoe moeten ziplinen, werd er lunch en vers fruit geserveerd. Al ziplinend brachten meisjes onze lunch. Omdat we zo bezweet waren was het heerlijk om in het koude water van de douche te staan op 50 meter hoogte. Maar met gevaar voor eigen leven. We mochten dan wel de beste en mooiste boomhut gekregen hebben, onze douche kwam met een bijennest. Samen met Kirsten en Ryan sliepen Sjaak en ik op de hoogste verdieping van de boomhut met fantastisch uitzicht. Meteen hadden we geluk, er zaten gibbons tegenover onze boomhut in de boom! En dat terwijl veel mensen ze helemaal niet zien tijdens de 3 dagen. Toen het begon te schemeren ging onze gids er vandoor, we vroegen hem of hij terug kwam, maar hij zei van niet. Of er dan wel iemand bij ons bleef vannacht? Nee. Maar is het wel veilig dan, op deze vraag antwoordde hij met een schaterlach, nou tot morgen he als we dan nog leven. We kaartten met de groep en werden aangevallen door allerlei insecten, zo weinig mogelijk licht aan en vooral niet naar het plafond kijken waar gigantische spinnen hingen. Niemand deed een oog dicht die nacht. Het was volle maan en de jungle kwam nu pas echt tot leven. Geritsel, brekende bamboe en dierengeluiden. We hoorden de ratten die zich een weg door de klamboe probeerden te eten en schrokken wakker van het geluid van schoten. Oorverdovend was het geluid van, wat we later hoorden een 'barking deer.'
Om 07:00 werd het ontbijt gebracht. Rijst, vlees en fruit als stevig ontbijt om een flink zware hike te kunnen maken. Adam besloot om niet verder te gaan en verliet de boomhut na een nacht. We liepen, of eigenlijk klommen en klauterden diep de jungle in. Smalle paden en gladde weggetjes maakten de tocht, naast de extreme hitte zwaar. Liters water dronken we dan ook om het vochtverlies tegen te gaan. We kwamen aan bij het verste punt en de langste zipline. Terwijl we dachten dat we net gewend geraakt waren aan het gevoel van de zipline, werden we door deze lijn compleet verrast! Het uitzicht, het gevoel te vliegen. Maar ook je maar al te goed beseffen dat je met 70 km/u aan twee touwtjes meer dan 200 meter boven de grond hangt. Opletten, je angst los laten en vooral genieten. Na de lunch, die weer bestond uit rijst en vlees, mochten we op eigen houtje gaan ziplinen. Eva, Christoffe, Sjaak, Ryan en ik besloten dat te doen en voelden ons net als Rambo. Toen we terugkeerden waren er weer gibbons en vertelde de gids Mor, dat hij vannacht wel bleef slapen en spelletjes met ons wilde spelen. We leerden Mor kaartspelletjes en Mor leerde ons minigames.
06:00 in de ochtend en we werden wakker met het geluid van de gibbons. Het geluid is het meest te vergelijken met gezang, helder, luid maar vooral onbeschrijflijk bijzonder. De laatste ziplines herhaalden we een aantal keer en we hikten terug naar het dorp waar we twee dagen geleden begonnen waren. Met 7 man, in plaats van 8. Die adrenaline rush, wederom trillende benen en veel zweet. Zo bijzonder, woorden zijn niet genoeg om deze ervaring te beschrijven! Wat een hoogtepunt maar wat een uitputtingsslag. We bedankten Mor, voor zijn inspanningen, grapjes en voor alle 1000 keren dat hij ons bleef checken en riep: "safety first!" "See you when you see me!"
De weg terug naar Huay xai met de pick-up truck was een samensmelting van emoties. Opluchting dat iedereen er zonder kleerscheuren vanaf kwam, stiekem verdrietig dat het voorbij was, maar vooral overdonderd door de fantastische ervaring. Bij aankomst spraken we af een biertje te drinken met de hele groep. Maar wel nadat iedereen eerst naar zijn hotel was gegaan om (warm) te kunnen douchen!